★★★☆☆

Στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, η Ίρις Καλτενμπάκ δημιουργεί ένα λεπτοδουλεμένο ψυχολογικό δράμα, εστιάζοντας στην εσωτερική ζωή μιας μοναχικής γυναίκας.

★★★☆☆

Με αργό ρυθμό και σκηνοθετική ευαισθησία, η ταινία αποτυπώνει την καθημερινότητα των ηρώων χωρίς μελοδραματισμούς, τονίζοντας το αίσθημα απομόνωσης που βιώνουν.

★★★☆☆

Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά την «Αγέλαστο Πέτρα», ο Φίλιππος Κουτσαφτής επιστρέφει στην Ελευσίνα, αποτυπώνοντας το πέρασμα του χρόνου με τη γνώριμη κινηματογραφική του ματιά.

★★☆☆☆

Η ταινία ξεκινάει με υποσχέσεις ενός συναρπαστικού δράματος, αλλά σταδιακά επικεντρώνεται σε μια συμβατική ερωτική ιστορία, χάνοντας την πολυπλοκότητα και τη δυναμική των χαρακτήρων.

★★★☆☆

Η σκηνοθέτιδα καταφέρνει να δημιουργήσει μια ρεαλιστική ατμόσφαιρα, όπου η χαρά της γιορτής συγκρούεται με την επικείμενη απώλεια, διατηρώντας μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη συγκίνηση και το χιούμορ.

★★★★☆

Ο Στέφαν Κομαντάρεφ ολοκληρώνει την τριλογία του για τη μετα-κομμουνιστική Βουλγαρία, δημιουργώντας ένα καθηλωτικό θρίλερ που εξετάζει την κοινωνική και ηθική κατάρρευση της χώρας.

★★★★☆

Το ντοκιμαντέρ "Αντίλαλος" της Τατιάνα Ουέσο αναδεικνύει τις σκληρές ζωές των κατοίκων ενός απομακρυσμένου μεξικανικού χωριού, με έναν εξαιρετικά αυθεντικό και ρεαλιστικό τρόπο.

★★☆☆☆

Παρά τη σκηνοθετική ωριμότητα και τις ενδιαφέρουσες συνθέσεις, η ταινία δεν καταφέρνει να αναπτύξει πλήρως τους χαρακτήρες, παραμένοντας σε επιφανειακές προσεγγίσεις.

★★★☆☆

Με γκροτέσκο αισθητική και kitsch υπερβολές, ο Μαντικό προσφέρει ένα φιλμ που ισορροπεί ανάμεσα στην ποίηση και την ωμή βία.

★★★☆☆

Ο σκηνοθέτης μετατρέπει απλές στιγμές της καθημερινότητας σε κινηματογραφική τέχνη, εξερευνώντας την προσμονή του θανάτου.

★★★☆☆

Ένα έργο που λειτουργεί ως πολύτιμη παρακαταθήκη, όχι μόνο για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, αλλά και για όσους ενδιαφέρονται για την εξέλιξη των κοινωνικών κινημάτων και τη συλλογική μνήμη

★★☆☆☆

Ο Μπελόκιο αφηγείται μια δυνατή ιστορία απαγωγής και πολιτικών εντάσεων, αλλά η σκηνοθεσία του παραμένει προβλέψιμη και χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία.

★★★★☆

Η Αλίτσε Ρορβάχερ δημιουργεί μια ταινία-μωσαϊκό που συνδυάζει στοιχεία από το φελινικό σινεμά και την αισθητική του Γουες Άντερσον, προσφέροντας μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία..

★★★★☆

Με έναν προσεκτικό χειρισμό, η Ψύκου δημιουργεί μια πολυδιάστατη αφήγηση που φέρνει στο προσκήνιο τις ανισότητες μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και την ανάγκη για ισότιμα δικαιώματα.

★★☆☆☆

Ο Κουτσολιώτας δημιουργεί μια καλτ ταινία τρόμου εμπνευσμένη από τον Λάβκραφτ, γεμάτη ελληνικά στοιχεία, ρεμπέτικη μουσική και μαύρο χιούμορ.

★★☆☆☆

Τελικά, η ταινία εντυπωσιάζει οπτικά, αλλά η αδύναμη αφήγησή της αφήνει τον θεατή με την αίσθηση ότι κάτι λείπει.

★★★★☆

Μέσα από έναν αργό αλλά υποβλητικό ρυθμό, η ταινία υπενθυμίζει τις ιστορικές θηριωδίες που συχνά λησμονούνται, αμφισβητώντας την κυρίαρχη δυτική αφήγηση της ιστορίας.

★★☆☆☆

Ένα queer νεο-νουάρ δράμα, με την Κρίστεν Στούαρτ να ξεχωρίζει με την ερμηνεία της.

★★☆☆☆

Η σκηνοθεσία του Γκαρόνε προσπαθεί να ισορροπήσει τον μαγικό ρεαλισμό με το κοινωνικό δράμα, αν και πολλές φορές η ταινία πέφτει στην «παγίδα» του μελοδράματος.

★★★★☆

Ο Νικολά Φιλιμπέρ σκηνοθετεί ένα τρυφερό και συγκινητικό ντοκιμαντέρ για τον μικρόκοσμο του Adamant, ενός πλωτού κέντρου ψυχικής υγείας στο Σηκουάνα.