★☆☆☆☆

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που εξιδανικεύει, επαναλαμβάνοντας τη γνώριμη αγιογραφική προσέγγιση του Σμαραγδή, μετατρέποντας μια ιστορική προσωπικότητα σε μονοδιάστατο σύμβολο και αδικώντας την πραγματική ιστορική της σημασία.

★★★★☆

Ο Τζάρμους σκηνοθετεί με ποιητικό μινιμαλισμό τρεις ανεξάρτητες ιστορίες, υφαίνοντας με σιωπές και βλέμματα ένα λεπτοδουλεμένο πορτραίτο οικογενειακών σχέσεων.

★★☆☆☆

Αν και η ταινία ξεχωρίζει για το εντυπωσιακό οπτικό της αποτέλεσμα και την προσεγμένη απεικόνιση της Πανδώρας, μέσα από την οποία αναδεικνύονται οικολογικά και υπαρξιακά θέματα, η αφήγησή της παραμένει προβλέψιμη, με μια εμφανή σεναριακή κατασκευή και χαρακτήρες που δεν αποκτούν βάθος

★★★½☆☆

Ο Χατάμι σκηνοθετεί ένα υπαρξιακό θρίλερ με βαριά και δυσοίωνη ατμόσφαιρα, αξιοποιώντας μια κατακερματισμένη, λιντσικής έμπνευσης αφήγηση που θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας και θέτει ερωτήματα γύρω από την ταυτότητα, το διαγενεακό τραύμα και την τοξική αρρενωπότητα

★½☆☆☆☆

Μέσα από ένα one-man show διάρκειας 127 λεπτών, ο Αλευράς συνθέτει ένα κινηματογραφικό σύμπαν που αποτυπώνει τις απόψεις του για τον πολιτισμό, την πολιτική και τον έρωτα, με έντονα κωμικά και καρναβαλικά στοιχεία.

★★★½☆☆

Το φως και το σκοτάδι λειτουργούν ως βασικοί άξονες, αποτυπώνοντας τη συναισθηματική ταλάντευση της ηρωίδας ανάμεσα στη χαρά της παιδικής ηλικίας και τη θλίψη της απώλειας.

★★★☆☆

Παρότι το φιλμ αρχικά εντυπωσιάζει με την ένταση και τον υπαρξιακό τρόμο που δημιουργεί, σταδιακά επαναλαμβάνεται και καταλήγει περισσότερο στον εντυπωσιασμό παρά σε μια ουσιαστική συναισθηματική σύνδεση με την πρωταγωνίστρια.

★★★☆☆

Με όπλα το παράλογο, το σουρεαλιστικό και ένα ιδιότυπο αντι-χιούμορ, ο Γκιροντί στοχεύει ευθέως στην κοινωνική υποκρισία μιας κλειστής κοινότητας.

★★★½☆☆

Η Κάουτερ Μπεν Χάνια μετατρέπει την αληθινή ιστορία της εξάχρονης Χιντ Ρατζάμπ σε ένα ασφυκτικό, αντιπολεμικό docudrama που τείνει όμως αρκετές φορές στο μελοδραματισμό και την επιτήδευση.

★★★½☆☆

Η ταινία ακολουθεί την Άνχελα, μια κωφή γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει τη σχέση και τη ζωή της σταθερή, την ώρα που ο ερχομός του παιδιού της αποκαλύπτει το βαθύ χάσμα επικοινωνίας με τον ακούοντα σύντροφό της.

★★☆☆☆

Οι επαναλαμβανόμενες σκηνές, η ελλιπής ανάπτυξη των δευτερευόντων χαρακτήρων και η απότομη αλλαγή τόνου στο φινάλε αποδυναμώνουν τη ροή της ταινίας και αφήνουν τον θεατή με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.

★★☆☆☆

Αν και η Ράμσεϊ διαθέτει τα απαραίτητα δημιουργικά εργαλεία για μια βαθιά μελέτη της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, τελικά δίνει προτεραιότητα στην εικόνα παρά στην ουσία.

★★★½☆☆

Με ποιητικά κείμενα, προσεγμένη κινηματογράφηση και μια σύνθεση χορογραφιών, αναπαραστάσεων και μουσικής, η ταινία επιχειρεί να συνδέσει το παρόν με το σκοτεινό παρελθόν του στρατοπέδου.

★★★☆☆

Η Λεονί Μπένες ηγείται της ταινίας με μια ισχυρή ερμηνεία, πάνω στην οποία «χτίζεται» ολόκληρη η αφήγηση.

★★★½☆☆

Ο Χάουγκερουντ επιδιώκει να αναδείξει τις διαφορετικές οπτικές των τριών γυναικών και τον τρόπο που ο διάλογος οδηγεί στη συναισθηματική ωρίμανση.

★★★★☆

Μέσα από τη βίαιη πορεία του Μάνσου, ο Παρκ αντικατοπτρίζει την παράλογη πραγματικότητα μιας εποχής όπου η ανθρώπινη αξία μετριέται αποκλειστικά μέσα από την παραγωγικότητα.

★★★★☆

Με επιδέξια χρήση αρχείου και ομαλές μεταβάσεις ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν, το «Λο» καταφέρνει να μεταμορφώσει το προσωπικό σε συλλογικό, προσφέροντας μια ευαίσθητη και ουσιαστική οπτική στα δύσκολα θέματα που θίγει.

★★★★☆

Φάτμα Χασούνα (1999 – 16 Απριλίου 2025)

★★★½☆☆

Η ταινία παρουσιάζει τη διπλή ταυτότητα της Ελιάσι ως κωμικού και ακτιβίστριας που χρησιμοποιεί το χιούμορ για να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα σε δύο λαούς που απομακρύνονται όλο και περισσότερο.

★★★½☆☆

Συνολικά, η ταινία λειτουργεί ως ένα ελλιπές αλλά καλοπροαίρετο «γράμμα αγάπης» προς τον Γκοντάρ, απευθυνόμενο κυρίως σε σινεφίλ θεατές.