★★★☆☆

Ο Αλμοδοβάρ επιστρέφει με μια ταινία γεμάτη συναισθηματική βαρύτητα, αλλά η υποτονική αφήγηση και οι αργοί ρυθμοί περιορίζουν την ένταση του έργου.

★★½☆☆☆

Η ταινία του Οντιάρ χάνει την κατεύθυνσή της καθώς η πειραματική της προσέγγιση ξεφτίζει, αφήνοντας ένα αίσθημα κενότητας στον θεατή παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες και την εκρηκτική ενέργεια των πρωταγωνιστών.

★★☆☆☆

Η νέα ταινία του Σορεντίνο προσπαθεί να ψυχογραφήσει τη γυναικεία φύση και την ταυτότητα, αλλά περιορίζεται σε επιδερμικές εξερευνήσεις και αποτυγχάνει να αγγίξει σε βάθος τα θέματα της.

★★★☆☆

Μια ταινία με έντονα στοιχεία κοινωνικού ρεαλισμού που επιτυγχάνει να αποτυπώσει την ανθρώπινη απομόνωση και την αναζήτηση εξιλέωσης μέσα σε ένα δυστοπικό τοπίο.

★★½☆☆☆

Η εξαιρετική φωτογραφία και τα ειδικά εφέ δημιουργούν μια έντονη οπτική εμπειρία, αλλά η απουσία ανάπτυξης των χαρακτήρων περιορίζει τη συναισθηματική σύνδεση με την ιστορία.

★★★½☆☆

Μια ταινία γεμάτη συναισθηματική ένταση και κοινωνική ευαισθησία, που χτίζει αργά τις σχέσεις των χαρακτήρων της στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης.

★★★☆☆

Η ταινία καταφέρνει να δώσει φωνή σε γυναίκες που εκδιώχθηκαν από τη χώρα τους και να μας θυμίσει τη συνεχιζόμενη ανάγκη για διεθνή αλληλεγγύη και υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

★★★½☆☆

Μια ταινία που συνδυάζει τη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ, εμβαθύνοντας στην έννοια της ζωής, του θανάτου και της μετενσάρκωσης, με αργούς ρυθμούς και υπνωτική ατμόσφαιρα.

★★★☆☆

Η αφηγηματική πυκνότητα των 68 λεπτών περιορίζει την πλήρη κατανόηση της ιστορίας, όμως η σημασία του ντοκιμαντέρ ως ακτιβιστικού έργου παραμένει ισχυρή και επίκαιρη.

★★★½☆☆

Αν και το “Anora” είναι η πιο ώριμη δουλειά του Μπέικερ, η σατιρική διάθεση του σκηνοθέτη σε ορισμένες σκηνές φτάνει στα όρια της φαρσοκωμωδίας, καθιστώντας τους χαρακτήρες λιγότερο πειστικούς.

★★★☆☆

Η νοσταλγική διάθεση του σκηνοθέτη λειτουργεί υπέρ της ταινίας, αν και η απλοϊκή αφήγηση και η αργή ροή καταλήγουν να αποδυναμώσουν το συνολικό αποτέλεσμα.

★★★☆☆

Μια εντυπωσιακή ταινία που ζωντανεύει την ιρλανδική ραπ σκηνή και την πολιτική κουλτούρα του Μπέλφαστ, αλλά χάνει σε αφηγηματική συνοχή και βάθος.

★★½☆☆☆

Ένα υποσχόμενο ντεμπούτο που δυστυχώς αποτυγχάνει να αναπτύξει τις θεματικές του με μια συνεπή και ικανοποιητική κλιμάκωση, παραμένοντας μετέωρο στο τέλος.

★★★★★

Η δύναμη του ντοκιμαντέρ βρίσκεται στην ωμή, αδιαπραγμάτευτη εικόνα του, καθώς οι θεατές παρακολουθούν την επαναλαμβανόμενη διαδικασία της κατεδάφισης και της βίας, που έχει γίνει ρουτίνα για τους Παλαιστίνιους.

★★★☆☆

Αν και η ταινία έχει αξιόλογες ιδέες για το μέλλον της κοινωνίας και των προσωπικών σχέσεων, η διάσπαση της αφήγησης και η αποστασιοποίηση από τους χαρακτήρες αφήνουν την ταινία να μοιάζει ατελής και δύσκολη στην κατανόηση.

★★★½☆☆

Η πανέμορφη απεικόνιση της φύσης ως πίνακας ζωγραφικής και η δυναμική πορεία του ρομπότ που εξελίσσεται σε μητρική φιγούρα δίνουν στην ταινία βάθος και συναισθηματική ένταση.

★★☆☆☆

Οι μουσικές σκηνές, παρά την εξαιρετική εκτέλεση της Gaga, δεν προχωρούν την ιστορία και μοιάζουν άσκοπες, προσπαθώντας να προσδώσουν βάθος σε μια αφήγηση που ήδη δυσκολεύεται να βρει το νόημά της.

★★★☆☆

Με μια εξαιρετική έρευνα και συνεντεύξεις, ο Δημήτρης Μπαβέλλας καταφέρνει να αναδείξει την ιστορία, την κοινωνική δυναμική και την πολιτική αλλαγή μιας περιοχής, αναμιγνύοντας το παρελθόν με το παρόν.

★★½☆☆☆

Η ταινία του Ρομπίν Καμπιγιό προσπαθεί να συνδυάσει την παιδική αθωότητα και τη σκληρή πραγματικότητα της αποικιοκρατίας, με ένα αφηγηματικό ύφος που δεν καταφέρνει πάντα να εστιάσει σε ένα κεντρικό θέμα.

★★★½☆☆

Μια ταινία που σπάει τα ταμπού γύρω από την ασεξουαλικότητα, αποδίδοντας με ειλικρίνεια και σεβασμό τη δυναμική μιας σχέσης που δεν βασίζεται στην σεξουαλική πράξη, αλλά στην αμοιβαία συναισθηματική σύνδεση.