★★★☆☆

Η Μαριάν Ζαν-Μπαπτίστ παραδίδει μια συγκλονιστική ερμηνεία, όμως η αδιάκοπη ένταση και η παντελής έλλειψη λύτρωσης καθιστούν την εμπειρία της ταινίας σχεδόν εξουθενωτική.

★★½☆☆☆

Ο Μπονγκ Τζουν-χο επιστρέφει με μια δυστοπική σάτιρα που αν και ξεκινά με προοπτικές, καταλήγει σε μια επιφανειακή φαρσοκωμωδία, αφήνοντας ανεκμετάλλευτες τις φιλοσοφικές της προεκτάσεις.

★★☆☆☆

Η σφιχτή και σκοτεινή ατμόσφαιρα μοιάζει να καταπίνει την ιστορία, αφήνοντας την ταινία να εξελιχθεί σε μια άνευρη ανακύκλωση της δυστυχίας.

★★★☆☆

Η εσωτερική αμφιταλάντευση της Τζούλι αποτυπώνεται εξαιρετικά από την Τέσα βαν ντεν Μπρουκ, αλλά η έλλειψη καθαρής σεναριακής κατεύθυνσης αποδυναμώνει συνολικά την ταινία.

★★★☆☆

Ο Γαβράς αφήνει το πολιτικό σινεμά και σκηνοθετεί ένα ανθρώπινο, υπαρξιακό δράμα για την αποδοχή του θανάτου

★★☆☆☆

Ο «Θολός Βυθός» μοιάζει περισσότερο με ένα έργο που έχει ως πρώτο μέλημα να αναδείξει την Ιστορία και τη συλλογική δυστυχία ενός έθνους, παρά να εστιάσει στον πρωταγωνιστή του, μετατρέποντας το ατομικό σε συλλογικό.

★★½☆☆☆

Μια ατμοσφαιρική, προσεγμένη ταινία που εγκλωβίζεται στη στατικότητα της αφήγησής της.

★★★☆☆

Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει τα άγνωστα χρόνια της Κάλλας στην Ελλάδα, μέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό και συγκλονιστικά ηχητικά ντοκουμέντα.

★★★½☆☆

Οικογενειακό δράμα και πολιτική βία: Η νέα συγκλονιστική ταινία του Βάλτερ Σάλες που συνδέει το προσωπικό τραύμα με τη συλλογική μνήμη.

★★½☆☆☆

Χρονομηχανές, φιλοσοφικές αναζητήσεις και ψυχεδελικές εμπειρίες σε μια ταινία που εξερευνά το τραύμα και την απώλεια.

★★★☆☆

Ο Ρέι Γιουνγκ σκηνοθετεί μια μελαγχολική, χαμηλών τόνων ταινία που αναδεικνύει την αδικία απέναντι στα queer ζευγάρια και τις ταξικές ανισότητες στο Χονγκ Κονγκ.

★★★☆☆

Το “The Brutalist” ξεκινά ως μια συγκλονιστική αποδόμηση του Αμερικανικού Ονείρου, αλλά καταρρέει υπό το βάρος της φιλοδοξίας του.

★★★★★

Χωρίς διαλόγους, γεμάτο συναίσθημα, το animation του Ζιλμπαλόντις αφηγείται ένα συγκλονιστικό ταξίδι επιβίωσης και συντροφικότητας.

★★★½☆

Ένα οπτικά μαγευτικό ταξίδι όπου παρελθόν και παρόν μπλέκονται σε μια τολμηρή αφηγηματική εμπειρία.

★★★★☆

Με ευαισθησία και απλότητα, η Παγιάλ Καπάντια σκηνοθετεί μια ταινία που αναδεικνύει τη μοναξιά και την αποξένωση σε μια πόλη που συνεχώς κινείται, αλλά παραμένει συναισθηματικά στάσιμη.

★★½☆☆☆

Εντυπωσιακή φωτογραφία και ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, αλλά η ταινία πασχίζει να συνδυάσει τις ιδέες της με μια συνεκτική αφηγηματική ροή.

★★★☆☆

Μια τολμηρή και συναισθηματικά φορτισμένη μεταφορά του έργου του Μπάροουζ, που όμως χάνει την αφηγηματική της συνοχή προς το τέλος.

★★☆☆☆

Μια γλυκόπικρη δραμεντί που παρά την ευαισθησία της, αποτυγχάνει να προσφέρει κάτι καινούργιο ή βαθύ, παραμένοντας εγκλωβισμένη σε κλισέ και προβλέψιμους χαρακτήρες.

★★★☆☆

Μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στην ερωτική ιστορία και τον κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό, ενώ αποτυγχάνει να διατηρήσει τη ροή της προς το φινάλε, καταλήγοντας σε ένα βεβιασμένο και αχρείαστο σοκ.

★★★☆☆

Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και η ασπρόμαυρη φωτογραφία ενισχύουν την αίσθηση του εγκλωβισμού, ενώ η κάμερα που ακολουθεί τις πρωταγωνίστριες μεταφέρει την ένταση της εσωτερικής τους μάχης.