★★★½☆☆

Η Κορτελέζι συνδυάζει με δεξιοτεχνία το δράμα με το γλυκόπικρο χιούμορ, προσφέροντας μια ταινία που φωτίζει τις δυσκολίες της μεταπολεμικής Ιταλίας μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας που παλεύει για την ανεξαρτησία της.

★★☆☆☆

Μια φιλόδοξη αλλά άνιση προσπάθεια συνδυασμού νεο-νουάρ και ρομαντικής κωμωδίας, με την αφήγηση να χάνει τη συνοχή της και τους χαρακτήρες να παραμένουν επιφανειακοί.

★★½☆☆☆

Η ένταση και η στιβαρή σκηνοθεσία του Καστάνγκ παρασύρουν τον θεατή, αλλά το σενάριο εγκλωβίζεται σε κλισέ, με μια αδύναμη αφηγηματική εξέλιξη που αποδυναμώνει την ταινία.

★★½☆☆☆

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης επιστρέφει με μια νοσταλγική ταινία-φόρο τιμής στο ραδιόφωνο και τις χαμένες ευκαιρίες, αλλά η αφήγηση παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα στυλ που πλέον μοιάζει παρωχυμένο.

★★★½☆☆

Με εξαιρετικές ερμηνείες και μια σκηνοθετική προσέγγιση που δίνει έμφαση στη σωματική έκφραση, η Τουζανί δημιουργεί ένα νατουραλιστικό δράμα που συγκινεί χωρίς υπερβολές.

★★★☆☆

Μια ταινία που, παρά τις αφηγηματικές της αδυναμίες, μαγεύει με την ατμοσφαιρική φωτογραφία, τις στιλιζαρισμένες εικόνες και το μαύρο χιούμορ της,

★★★★☆

Η πρωταγωνίστρια Αναΐτα Ζάλι Γουάντα καθηλώνει με την εσωτερική της ερμηνεία, ενσαρκώνοντας μια γυναίκα που παλεύει με το παρελθόν, τη μοναξιά και την επιθυμία της για μια νέα ζωή.

★★★☆☆

Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής επαναπροσδιορίζει το είδος της κωμωδίας, ισορροπώντας ανάμεσα στο χιούμορ και τους βαθύτερους προβληματισμούς των χαρακτήρων του.

★★☆☆☆

Παρά την προσεγμένη κινηματογράφηση και την ένταση, η ταινία ακολουθεί γνώριμες συνταγές, χωρίς να καταφέρνει να ξαφνιάσει ή να ανανεώσει το είδος του ψυχολογικού θρίλερ.

★★★☆☆

Πέντε διαφορετικοί ηθοποιοί, μια αφηγηματική αποδόμηση και μια σειρά από σουρεαλιστικές εικόνες συνθέτουν μια ταινία που δεν είναι βιογραφία αλλά ένας φόρος τιμής στο πνεύμα του μεγάλου ζωγράφου.

★★☆☆☆

Ένα οπτικά εντυπωσιακό αλλά αφηγηματικά άνισο sci-fi δράμα, που επιχειρεί πολλά αλλά τελικά χάνεται μέσα στις ίδιες του τις φιλοδοξίες.

★★★☆☆

Η υπερβολική χρήση ψηφιακών εφέ και η απώλεια της «χειροποίητης» αίσθησης της προηγούμενης ταινίας περιορίζουν την κινηματογραφική εμπειρία, κάνοντάς τη λιγότερο εντυπωσιακή.

★★★☆☆

Αν και η ταινία εντυπωσιάζει οπτικά και αφηγηματικά, η εμμονή στον πεσιμισμό και η επανάληψη θεματικών μοτίβων κουράζουν, αφήνοντας μια αίσθηση στατικότητας.

★★½☆☆☆

Η Ιωακειμίδη αποτυπώνει με ευαισθησία την ψυχολογία της νεαρής ηρωίδας της, αλλά η προσκόλληση σε αφηγηματικούς κανόνες στερεί από την ταινία μια πιο ελεύθερη και δυναμική εξέλιξη.

★★☆☆☆

Ο Μισέλ Γκοντρί επιστρέφει με μια ταινία που φιλοδοξεί να είναι μια παιχνιδιάρικη σάτιρα για τη δημιουργική διαδικασία, αλλά τελικά εγκλωβίζεται στην αυτοαναφορικότητά της.

★★★★☆

Τοποθετώντας τη drag τέχνη στον δημόσιο χώρο, η ταινία δεν καταγράφει απλώς μια underground σκηνή, αλλά τη διεκδίκηση της παρουσίας της στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα ορατότητας και αποδοχής.

★★★☆☆

Παρότι ο Βούλγαρης αξιοποιεί γνώριμα αισθητικά μοτίβα και φαντασιακές εικόνες, η επανάληψη αυτών των στοιχείων στερεί από το έργο μια βαθύτερη συναισθηματική σύνδεση.

★★★★☆

Ένα ντοκιμαντέρ που ξεφεύγει από τα στερεότυπα, παρουσιάζοντας τη Λώξη όχι ως σύμβολο, αλλά ως έναν άνθρωπο που διεκδικεί τη θέση του στην τέχνη και τη ζωή.

★★★★☆

Από τις επικίνδυνες γειτονιές του Μεδεγίν μέχρι τα επιβλητικά τοπία της κολομβιανής φύσης, το φιλμ μετατρέπεται σε μια ποιητική, αλλά και σκληρή διαδρομή αναζήτησης ταυτότητας και ελπίδας.

★★★☆☆

Ο Νίκος Παντελίδης ερμηνεύει εξαιρετικά τον πρωταγωνιστή, Αγγελο, έναν άντρα που, κινδυνεύοντας να χάσει το σπίτι του, μετατρέπει την οικογένειά του σε «πειραματόζωα» για ένα reality show.