★★★☆☆

Μια μαύρη κωμωδία που αναδεικνύει την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας, εξετάζοντας την αντιπαράθεση ανάμεσα στην προσωπική αλήθεια και τις κοινωνικές συμβάσεις.

★★★½☆☆

Μια ταινία γεμάτη συναισθηματική ένταση, όπου η κατάθλιψη και η ανθρώπινη αδυναμία εξετάζονται με ευαισθησία και ρεαλισμό, μέσα από τη συνάντηση δύο ανθρώπων που προσπαθούν να συμφιλιωθούν με το παρελθόν τους.

★★½☆☆☆

Μια ευχάριστη και συχνά ξεκαρδιστική επιστροφή στο σύμπαν του «Σκαθαροζούμη», που διατηρεί την ατμόσφαιρα του πρωτότυπου αλλά υστερεί σε φρεσκάδα και πρωτοτυπία.

★★½☆☆☆

Με μια ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, ο Καν καταγράφει με ένταση τις συγκρούσεις και τα εσωτερικά διλήμματα ενός αμφιλεγόμενου ήρωα, αποφεύγοντας την ηρωοποίηση και εστιάζοντας στην ανθρώπινη πλευρά του.

★★½☆☆☆

Η αποτυχία στην ανανέωση της ιστορίας και η υπερβολική εστίαση στην νοσταλγία καθιστούν το «Alien Romulus» μια επανάληψη χωρίς το εντυπωσιασμό ή την ένταση που χαρακτηρίζει τις καλύτερες ταινίες του franchise.

★★★☆☆

Μια συγκινητική ιστορία που συνδέει το προσωπικό με το συλλογικό τραύμα, δημιουργώντας έναν διάλογο ανάμεσα στις γενιές μέσω της μνήμης και της αναζήτησης του παρελθόντος.

★★★☆☆

Μια αφοπλιστικά αθώα και ταυτόχρονα βαθιά ταινία για την αναζήτηση της ταυτότητας, με την Σοφία Οτερό να παραδίδει μια υπέροχη ερμηνεία.

★★☆☆☆

Με έναν ευφάνταστο σενάριο και μια καλοδουλεμένη αισθητική, η ταινία προσφέρει μια ανατρεπτική ματιά στη σεξουαλικότητα και τις σχέσεις, αλλά γρήγορα οι ιδέες εξαντλούνται και το σενάριο γίνεται προβλέψιμο.

★★☆☆☆

Ένα κωμικό εγχείρημα που πασχίζει να συνδυάσει σοβαρές θεματικές με ελαφρότητα, χωρίς όμως να πετυχαίνει τη χρυσή τομή ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία.

★★½☆☆☆

Παρά τις σπουδαίες εικαστικές συνθέσεις και την ενδιαφέρουσα παρουσία του κεντρικού χαρακτήρα, η εμμονή σε μια αργή και αποσπασματική αφήγηση αποδυναμώνει το τελικό αποτέλεσμα.

★★☆☆☆

Ο Καν σκηνοθετεί μια προβλέψιμη κωμωδία που προσπαθεί να αγγίξει ζητήματα όπως: η εργασιακή εκμετάλλευση και η εκμετάλλευση των κοινωνικών αγώνων στο πλαίσιο της τέχνης.

★★½☆☆☆

Ένα φιλμ που ξεκινά δυναμικά ως υπαρξιακό δράμα και σταδιακά μετατρέπεται σε ένα θρίλερ οικογενειακών αποκαλύψεων, το οποίο, όμως, σκοντάφτει σε υπερβολές και προβλέψιμες αφηγηματικές επιλογές.

★★½☆☆☆

Με δυνατή ερμηνεία από την Τρίνε Ντίρχολμ και ατμοσφαιρική κινηματογράφηση, η ταινία χτίζει ένταση, αλλά πέφτει στην παγίδα των στερεοτυπικών αφηγηματικών μοτίβων.

★★☆☆☆

Μια πολιτική σάτιρα που ξεκινάει με φιλόδοξες προθέσεις, αλλά καταλήγει να υπονομεύεται από μια αναληθοφανή και υπερβολικά κατασκευασμένη πλοκή.

★★½☆☆☆

Με εξαιρετικές ερμηνείες, λεπτομερή αναπαράσταση της εποχής και καλοδουλεμένους διαλόγους, η ταινία προσφέρει μια συναισθηματική και αισθητικά γοητευτική αφήγηση ενός αντισυμβατικού έρωτα.

★★☆☆☆

Η ένταση και το σασπένς χτίζονται σταδιακά, όμως η μη ρεαλιστική εξέλιξη των χαρακτήρων και μια αποκομμένη τρίτη πράξη αποδυναμώνουν το συνολικό αποτέλεσμα.

★★★☆☆

Η έξυπνη κινηματογραφική γλώσσα του Τανάσε μετατρέπει μια φαινομενικά απλή ιστορία σε έναν στοχασμό για τη ζωή, τα όρια που θέτουμε στον εαυτό μας και τη διαρκή αναζήτηση της ελευθερίας.

★★½☆☆☆

Μια σατιρική δραμεντί που ξεκινά με φρεσκάδα και σκηνοθετική ευρηματικότητα, αλλά σταδιακά βυθίζεται σε γνώριμα αφηγηματικά μονοπάτια.

★★★☆☆

Παρά τις ενδιαφέρουσες κοινωνικές προεκτάσεις και μια εξαιρετική ερμηνεία από την Πόλα Γριμάλντο, το φιλμ παγιδεύεται σε επαναλήψεις και δεν αναπτύσσει πλήρως τις ιδέες του.

★★★½☆☆

Ο Οζ Πέρκινς χτίζει ένα σκοτεινό και παρανοϊκό σύμπαν όπου η αισθητική υπερισχύει της αφήγησης, δημιουργώντας μια εφιαλτική εμπειρία γεμάτη ένταση και στυλιζαρισμένη φρίκη.