★★☆☆☆

Μια γλυκόπικρη δραμεντί που παρά την ευαισθησία της, αποτυγχάνει να προσφέρει κάτι καινούργιο ή βαθύ, παραμένοντας εγκλωβισμένη σε κλισέ και προβλέψιμους χαρακτήρες.

★★★☆☆

Μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στην ερωτική ιστορία και τον κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό, ενώ αποτυγχάνει να διατηρήσει τη ροή της προς το φινάλε, καταλήγοντας σε ένα βεβιασμένο και αχρείαστο σοκ.

★★★☆☆

Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και η ασπρόμαυρη φωτογραφία ενισχύουν την αίσθηση του εγκλωβισμού, ενώ η κάμερα που ακολουθεί τις πρωταγωνίστριες μεταφέρει την ένταση της εσωτερικής τους μάχης.

★★☆☆☆

Παρά το εντυπωσιακό CGI, η ψηφιακή μαϊμού καταλήγει περισσότερο σε οπτικό τρικ παρά σε έναν ενδιαφέρον αφηγηματικό εργαλείο, δημιουργώντας αμηχανία αντί να προσφέρει βάθος στην ιστορία.

★★★★☆

Το «Νοσφεράτου» του Έγκερς αποτυγχάνει να υπερβεί πλήρως την κλασική ταινία του Μούρναου, όμως παραμένει ένα εντυπωσιακό, καθηλωτικό έργο τρόμου που χτίζει έναν κόσμο γεμάτο φόβο και μυστήριο.

★★½☆☆☆

Εντυπωσιακή οπτική ατμόσφαιρα με αλά Χίτσκοκ στυλ, αλλά το σενάριο δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, αφήνοντας τον θεατή με αναπάντητα ερωτήματα.

★★☆☆☆

Η Χαλίνα Ρέιν δημιουργεί μια οπτικά εντυπωσιακή ταινία, αλλά το σενάριο δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητες της ιδέας, καταλήγοντας σε ένα συμβατικό ερωτικό θρίλερ.

★★★☆☆

Η ταινία αναδεικνύει με ειλικρίνεια τις εσωτερικές μάχες του Στέλιου Καζαντζίδη, με τον Χρήστο Μάστορα να τον ενσαρκώνει πολύ καλά.

★★★★☆

Η ταινία, γυρισμένη υπό καθεστώς απειλής, δεν αποτυπώνει μόνο την καταπίεση, αλλά και την ελπίδα για αντίσταση, κάνοντάς την ένα έργο που μιλά δυνατά, παρά τις επικίνδυνες συνθήκες παραγωγής.

★★☆☆☆

Η προσπάθεια για καινοτομία μέσω των ψηφιακών εφέ και του de-aging μοιάζει αδέξια και δεν ενσωματώνεται αρμονικά στην ιστορία, αφήνοντας το τελικό αποτέλεσμα να φαίνεται τεχνητό.

★★½☆☆☆

Ένα ανατρεπτικό μιούζικαλ με οικολογικές και πολιτικές προεκτάσεις, αλλά με προβλέψιμο σενάριο και μουσικές σκηνές που συχνά αποδυναμώνουν τα σοβαρά θέματα.

★★★☆☆

Αν και αποτυπώνει την ατμόσφαιρα της Μέσης Γης, η ταινία μοιάζει να ζει στη σκιά των τριλογιών του Πίτερ Τζάκσον και δεν καταφέρνει να προσφέρει κάτι το καινούριο ή αξέχαστο.

★★★☆☆

Ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό μιούζικαλ, που αναζωογονεί το είδος με μαγευτικά σκηνικά και εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά δυσκολεύεται να βρει την ισορροπία ανάμεσα στη φαντασία και τη σοβαρή πολιτική αλληγορία.

★★★☆☆

Η Αντζελίνα Τζολί ερμηνεύει με ευαισθησία τη μεγάλη σοπράνο, αλλά η σκηνοθετική προσέγγιση του Λαραΐν την καθιστά πολλές φορές μια αόρατη, μη ανθρώπινη φιγούρα, αδυνατώντας να απελευθερώσει τη συναισθηματική ένταση της ερμηνείας της.

★★★☆☆

Η εστίαση στην οικονομική εξαθλίωση και το περιθώριο, αν και ειλικρινής, κινδυνεύει να ρομαντικοποιήσει τη φτώχεια, χωρίς να προσφέρει μια κοινωνική κριτική ή να αναδείξει τις βαθύτερες αιτίες των συνθηκών αυτών.

★★★★☆

Μια βαθιά συγκινητική και σοκαριστική καταγραφή του ελληνικού #MeToo, που φέρνει στην επιφάνεια την αλήθεια των γυναικών μέσα από τη δύναμη της προσωπικής τους μαρτυρίας και της δικαστικής διαδικασίας.

★★☆☆☆

Η έλλειψη σεναριακής συνοχής αποδυναμώνουν την αρχική υπόσχεση του έργου, κάνοντάς το να μοιάζει περισσότερο με ένα ατελές έργο, παρά με μια ολοκληρωμένη ταινία.

★★☆☆☆

Ένα φιλόδοξο και πειραματικό έργο που προσπαθεί να συνδυάσει ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, αλλά χάνει την αφηγηματική συνοχή της, με συχνές και απότομες εναλλαγές μεταξύ των δύο ειδών.

★★★☆☆

Παρά την επαναληπτικότητα και την αργή εξέλιξη της πλοκής, η ταινία κρατά σταθερά την αφηγηματική της ένταση και τελικά θέτει το καίριο ηθικό ερώτημα: τι πρέπει να κάνουμε όταν η αδικία είναι φανερή γύρω μας; Να σιωπήσουμε ή να μιλήσουμε;

★★☆☆☆

Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι γεμάτη ένταση και επιθετικότητα, αλλά καθώς προχωρά η αφήγηση, το πολιτικό της σχόλιο γίνεται θολό και ατελές, αφήνοντας τον θεατή με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου.