Αλευρίνο, το Σπέρμα του Σύμπαντος

★½☆☆☆☆ (Ελλάδα, 2023, 127’)

• Σκηνοθεσία: Νίκος Αλευράς

• Ηθοποιοί: Νίκος Αλευράς

Μια παρέα αναζητά το νόημα της ζωής και της ευτυχίας μέσα από την απουσία της Αγλαΐας, μιας κόρης που χάθηκε ξαφνικά. Η αναζήτησή της μετατρέπεται σε μια συλλογική, σχεδόν επαναστατική περιπέτεια, όπου η καθημερινότητα, το χιούμορ, ο έρωτας και οι συμποσιακές συζητήσεις λειτουργούν ως όχημα υπαρξιακής αναζήτησης.

Ο Νίκος Αλευράς ο δημιουργός του ανατρεπτικού για την εποχή του «Πέφτουν οι Σφαίρες Σαν το Χαλάζι… κι ο Τραυματισμένος Καλλιτέχνης Αναστενάζει» (1977), σκηνοθετεί ακόμα μια ιδιόμορφη ταινία. Συνεχίζοντας την μοναχική και απολύτως προσωπική του διαδρομή στον κινηματογράφο, στήνει την κάμερα και επιδίδεται σε ένα one-man show, όπου μέσα σε 127 λεπτά εξιστορεί και συνθέτει ένα κινηματογραφικό σύμπαν στο οποίο αναπτύσσει τις προσωπικές του θέσεις πάνω στα θέματα του πολιτισμού, του έρωτα και της πολιτικής.

Υπάρχουν στιγμές που από την ταινία πηγάζει μια αφιλτράριστη κωμωδία, με έντονο το καρναβαλικό στοιχείο. Μέσα από την σχεδόν ακατάπαυστη πρόζα ο Αλευράς συνομιλεί με τον ίδιο του τον εαυτό υποδυόμενος διάφορους ρόλους. Η ταινία του μοιάζει με μια προσωπογραφία, ένας εσωτερικός μονόλογος που τον εξωτερικεύει και τον μετατρέπει σε ένα κολλάζ σκηνών: από γυρίσματα σε φυσικούς χώρους μέχρι green screen.

Έχει πλάκα; Ναι, μέχρι ενός σημείου. Όταν αυτό διογκώνεται και οδηγείται σε 127 λεπτά ακατάσχετης πρόζας, που μερικές φορές μοιάζει τελείως ασύνδετη και φλύαρη, τότε αρχίζει να κουράζει και να χάνει το όποιο νόημά της.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (18-12-2025)