Αυτά Που Σκοτώνεις
★★★½☆☆ (The Things You Kill, Καναδάς, Γαλλία, Τουρκία, Πολωνία, 2025, 114’)
Σκηνοθεσία: Αλίρεζα Χατάμι
Ηθοποιοί: Εκιν Κοτς, Ερκάν Κολτσακ Κοστεντίλ, Χαζάρ Εργκούλου
Ο Ιρανο-Καναδός σκηνοθέτης Αλίρεζα Χατάμι επιστρέφει με την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Sundance 2025 και τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας: World Cinema Dramatic, για να αφηγηθεί την ιστορία του Άλι. Καθηγητής πανεπιστημίου, στοιχειώνεται από τον ύποπτο θάνατο της άρρωστης μητέρας του και αναγκάζει τον μυστηριώδη κηπουρό του να διαπράξει μια πράξη ψυχρής εκδίκησης. Καθώς παλιά, θαμμένα οικογενειακά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και η αστυνομία σφίγγει τον κλοιό γύρω του, οι αμφιβολίες αρχίζουν να κλονίζουν τη συνείδησή του. Ο Άλι δεν έχει άλλη επιλογή από το να κοιτάξει κατάματα την άβυσσο της ίδιας του της ψυχής.
Ο Χατάμι σκηνοθετεί μια βαθιά προσωπική ταινία, αντλώντας έμπνευση από δικά του βιώματα, και διαμορφώνει ένα υπαρξιακό θρίλερ γεμάτο ανατροπές, το οποίο παράλληλα λειτουργεί ως μια κατάδυση στον ψυχισμό του πρωταγωνιστή του. Δημιουργώντας μια βαριά και δυσοίωνη ατμόσφαιρα, που διαπερνά όλο το έργο, ο Χατάμι κατακερματίζει την αφήγησή του σε διάφορες υπο-πλοκές και κατασκευάζει ένα λαβυρινθώδης δράμα, εμπνευσμένο από το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς, που «βυθίζει» σταδιακά τον θεατή στον προσωπικό εφιάλτη του Άλι.
Καθώς η αφήγηση ξεδιπλώνεται ο σκηνοθέτης θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, καλώντας τον θεατή να συμμετάσχει και να αποκωδικοποιήσει τα γεγονότα που βλέπει και να τα ταξινομήσει ανάλογα, μεταξύ πραγματικού και φαντασιακού. Αυτή η αμφισημία τονίζεται όταν εισάγεται ο χαρακτήρας του Ρέζα. Ο Χατάμι έξυπνα διατηρεί το ερώτημα: είναι ο Ρέζα πραγματικός ή τελικά πρόκειται για μια προέκταση της καταπιεσμένης προσωπικότητας του Άλι; Είναι τελικά ο μεγαλύτερος εχθρός μας το είδωλο μας στο καθρέφτη; Ο Χατάμι θέτει βαθιά ερωτήματα και μέσα από μια ιστορία μυστηρίου, ανοίγει μια συζήτηση γύρω από τα ζητήματα του διαγενεακού τραύματος, της τοξικής αρρενωπότητας και των βίαιων συμπεριφορών των γονέων, οι οποίες κάποιες φορές «κληροδοτούνται» στα παιδιά τους, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο βίας.
Αυτό που ίσως αποδυναμώνει τελικά την κεντρική αφήγηση είναι η ανάγκη του Χατάμι να υπερτονίζει τα σύμβολά που υπάρχουν μέσα στην ταινία και οδηγείται κάποιες φορές στο να τα επεξηγεί φοβούμενος ότι ο θεατής δεν θα αντιληφθεί πλήρως την σημασία τους, απλουστεύοντάς τα.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (18-12-2025)
