Ταιριάζουμε;

★★★½☆☆ (Materialists, Η.Π.Α., 2025, 116’)

• Σκηνοθεσία: Σελίν Σονγκ

• Ηθοποιοί: Ντακότα Τζόνσον, Κρις Εβανς, Πέδρο Πασκάλ, Ζόι Γουίντερς, Μάριν Αιρλαντ

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Σελίν Σονγκ, της δημιουργού που μας χάρισε μία από τις πιο όμορφες ταινίες του 2023 με το «Περασμένες ζωές» (Past Lives, 2023, 106’), το οποίο προτάθηκε για Οσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου και Καλύτερης Ταινίας, ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό τα χνάρια του προηγούμενου έργου της. Αυτή τη φορά δημιουργεί μια ρομαντική κομεντί που αν και δεν καταφέρνει πάντοτε να αποφύγει τα κλισέ του είδους, του προσθέτει μια νέα, φρέσκια πνοή, ιδιαίτερα όσον αφορά την απεικόνιση της πραγματικότητας και τον χειρισμό των χαρακτήρων ως αληθινών, πολυδιάστατων ανθρώπων.

Η Λούσι (Ντακότα Τζόνσον) είναι μια επιτυχημένη matchmaker στη Νέα Υόρκη, που ταιριάζει πλούσιους πελάτες με «το ιδανικό ταίρι». Στη δουλειά της συναντά τον Χάρι (Πέδρο Πασκάλ), έναν γοητευτικό και πάμπλουτο επενδυτή που φαίνεται να είναι το απόλυτο πακέτο. Ολα περιπλέκονται όταν εμφανίζεται ξανά στη ζωή της ο Τζον (Κρις Εβανς), ο πρώην της, ένας ταλαντούχος αλλά άφραγκος ηθοποιός. Ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, η Λούσι καλείται να αποφασίσει αν η αληθινή αγάπη αξίζει περισσότερο από την οικονομική ασφάλεια και την επιφανειακή τελειότητα.

Με τρεις χολιγουντιανούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους -και τον Κρις Εβανς να ξεχωρίζει, προσφέροντας την πιο ολοκληρωμένη ερμηνεία της καριέρας του- η Σονγκ δημιουργεί μια ταινία η οποία, ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνεται να ακολουθεί την πεπατημένη, επιχειρεί να διαφοροποιηθεί από το είδος της rom-com, εστιάζοντας στην ανάπτυξη των κεντρικών χαρακτήρων της, όπως έκανε, πιο επιτυχημένα ομολογουμένως, στην πρώτη της ταινία. Η Σονγκ εξερευνά τις σχέσεις τού σήμερα: τις δυσκολίες του σύγχρονου dating, τις προσδοκίες που συχνά υπερβαίνουν την πραγματικότητα, μιλώντας ειλικρινά για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Πίσω από την όμορφη εικόνα που συνθέτει με τη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας Σάμπιερ Κίρχνερ, με υπέροχα σκηνικά και φανταχτερά ρούχα, κρύβεται η ανάγκη των τριών πρωταγωνιστών για ουσιαστική σύνδεση. Η ταινία γρήγορα μετατρέπεται από μια συμβατική ρομαντική κομεντί σε μια ψυχογράφηση των χαρακτήρων της. Για τη Σονγκ, σημασία έχει το πώς οι τρεις τους αλληλεπιδρούν, αναλύοντας τα θέλω τους, τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και την προσπάθειά τους να κατανοήσουν τον εαυτό τους μέσα από τις μεταξύ τους σχέσεις. Αν και στην αρχή καταφέρνει να «διαλύσει» την επιφανειακή ομορφιά που περιβάλλει την ιστορία, γρήγορα οι χαρακτήρες της χάνονται μέσα στα ίδια τα κλισέ που επιχειρεί να αποδομήσει. Από τα μέσα της δεύτερης πράξης, η αυθεντικότητα των χαρακτήρων αρχίζει να υποχωρεί και η πλοκή υιοθετεί μια πιο γνώριμη χολιγουντιανή συνταγή. Το κεντρικό δίλημμα της Λούσι -αν πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε έναν ευκατάστατο άντρα ή την αληθινή αγάπη- μετατρέπεται σταδιακά σε ένα στερεοτυπικό κλισέ, το οποίο η ταινία είχε μέχρι τότε καταφέρει να αποφύγει περίτεχνα. Παράλληλα, η υποπλοκή με τον χαρακτήρα της Σόφι (Ζόι Γουίντερς), αντί να ενσωματωθεί οργανικά, λειτουργεί σαν «ξένο σώμα»: ένα αφηγηματικό εργαλείο που δεν δένει απόλυτα με τον κορμό της ιστορίας και μοιάζει με αναγκαία, αλλά κάπως αδέξια προσθήκη.

Τελικά, το «Ταιριάζουμε;», αν και δεν καταφέρνει να συνδυάσει αρμονικά το υπαρξιακό δράμα, την κωμωδία και τον κοινωνικό σχολιασμό, διατηρεί κάτι από τη φρέσκια ματιά της Σονγκ και την ικανότητά της να αφηγείται ιστορίες με ρεαλισμό και συναισθηματικό βάθος, παρασύροντας τον θεατή σε μια μελαγχολική αφήγηση που εξερευνά, με ευαισθησία και κάποια τόλμη, τις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (07-08-2025)