Ο Πάγος που καίει
★★★☆☆ (The Breaking Ice, Κίνα, Σιγκαπούρη, 2023, 97’)
Σκηνοθεσία: Άντονι Τσεν
Ηθοποιοί: Τσόου Ντογκγιού, Λιου Χαοράν, Qu Chuxiao
Ο βραβευμένος με Χρυσή Κάμερα («Ilo Ilo») Αντονι Τσεν σκηνοθετεί τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του μέσα στο 2023 (η άλλη είναι το «Drift», με γυρίσματα στην Ελλάδα), τοποθετώντας την αφήγησή του στη μεθοριακή πόλη Γιαντζί, που συνορεύει με τη Βόρεια Κορέα, και ξετυλίγοντας την ιστορία τριών νέων ενηλίκων που συναντιούνται τυχαία και αναπτύσσουν μεταξύ τους φιλικές αλλά και ερωτικές σχέσεις.
Ο Τσεν παραδίδει μια ταινία εμφανώς επηρεασμένη από τη γαλλική Νουβέλ Βαγκ, δημιουργώντας ένα ερωτικό τρίγωνο. Μέσω αυτού, επιδιώκει να σκιαγραφήσει τους ήρωές του, που η ζωή του καθενός τους κρύβει μέσα της τη μοναξιά και την απώλεια. Παράλληλα, αγγίζει θέματα όπως η κατάθλιψη και η αυτοκτονία.
Με την υπέροχη φωτογραφία της Γιου Τζινγκ-Πιν, που καταφέρνει να «αιχμαλωτίσει» το χειμωνιάτικο φως όπως αντανακλά επάνω στις παγωμένες επιφάνειες αλλά να προσδώσει και μια ζεστασιά όπου χρειάζεται (ειδικά στους εσωτερικούς χώρους), ο σκηνοθέτης, έχοντας ως σκηνικό το χιονισμένο τοπίο της Βόρειας Κίνας, δεν στέκεται τόσο στην προσπάθεια της αφήγησης ή της πλοκής –αν και υπάρχουν ενδιαφέροντα κομμάτια διαλόγου. Περισσότερο προσπαθεί με την κάμερά του και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών του, που διοχετεύουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους με την κίνηση των σωμάτων τους και των βλεμμάτων, να προβεί σε μια ψυχογραφική τομή του εσωτερικού κόσμου των τριών 20άρηδων, που αναζητούν μια διέξοδο από τη σκληρή πραγματικότητα, από τις ζωές τους που έχουν πάρει έναν διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ήλπιζαν. Η συνάντησή τους, η παροδική φιλία τους και το παροδικό ερωτικό τρίγωνο δεν είναι κάτι άλλο από την προσπάθειά τους να στρέψουν το βλέμμα τους αλλού, μακριά από τη ρημαγμένη ζωή τους.
Υπάρχει λυρικότητα, ποίηση, που λειτουργεί για ένα διάστημα στην ταινία (θα λειτουργούσε τέλεια αν επρόκειτο για βιβλίο), αλλά έπειτα από λίγο η αφήγηση φορτώνεται υπερβολικά με παραβολές, συμβολισμούς και ενίοτε αχρείαστες σεναριακές πληροφορίες, αποδυναμώνοντας τον αφηγηματικό κορμό. Χάνεται έτσι το ενδιαφέρον του θεατή για τους χαρακτήρες.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (29-02-2024)
