★★½☆☆☆

Η Αγκάτ ψάχνει τον έρωτα και την ταυτότητά της σε μια κομεντί που προσπαθεί να αποδομήσει, αλλά συχνά αναπαράγει, τα ρομαντικά στερεότυπα.

★★★☆☆

Η ταινία του Τρουέμπα είναι μια ευρηματική ρομαντική κομεντί, γεμάτη χιούμορ, σινεφιλικές αναφορές και κοινωνικούς προβληματισμούς.

★★☆☆☆
Ένα οδοιπορικό ενηλικίωσης με σκηνοθετική τρυφερότητα, που αδυνατεί να μετασχηματίσει την αισθητική του δύναμη σε δραματουργική συνοχή και ουσιαστική ανάπτυξη χαρακτήρων.

★★★½☆☆

Με φόντο τις Ιταλικές Άλπεις του 1944, η Ντελπέρο αφηγείται μια δυνατή ιστορία για τη γυναικεία ταυτότητα, τις κοινωνικές συμβάσεις και την ανάγκη για ελευθερία.

★★½☆☆☆

Καταδικασμένος στην επανάληψη, ο Άντερσον προσφέρει μια όμορφη αλλά προβλέψιμη αντιγραφή των προηγούμενων ταινιών του.

★★★☆☆

Ο Μασσαλάς επιστρέφει με ένα mockumentary που, με χιούμορ και σινεφιλικές αναφορές, σατιρίζει την εγχώρια βιομηχανία (;) του θεάματος.

★★★★☆

Ο Λεός Καράξ απέναντι στον εαυτό του και το σινεμά. Ένα ποιητικό δοκίμιο εικόνων, μνήμης και υπαρξιακής αγωνίας.

★★☆☆☆

Ο Ρίτσαρντ Γκιρ αντιμέτωπος με το παρελθόν και τον θάνατο στη νέα ταινία του Πολ Σρέιντερ.

★★★☆☆

Η Πιλάρ Παλομέρο σκηνοθετεί ένα τρυφερό δράμα για την αγάπη που επιβιώνει, τον πόνο που μένει και την ανάγκη συγχώρεσης μπροστά στο τέλος.

★★★☆☆
Ένα λυρικό δράμα που πραγματεύεται τον ξεριζωμό, τη μετανάστευση και την αναζήτηση ταυτότητας μέσα από μια ερωτική ιστορία.

★★★☆☆

Ένα σφιχτοδεμένο κοινωνικό δράμα στους δρόμους του Παρισιού, με τον Αμπού Σανγκαρέ να ξεχωρίζει με την συγκλονιστική του ερμηνεία.

★★★½☆☆

Το "Wishbone" συνδυάζει νεορεαλιστικά στοιχεία με ποιητική διάσταση, καταφέρνοντας να δημιουργήσει μια ισορροπημένη ταινία που δεν μοιάζει επιτηδευμένη.

★★★☆☆

Η πρώτη ταινία της Αριάν Λαμπέντ καταφέρνει να εντυπωσιάσει με την ατμόσφαιρά της και την τολμηρή εξερεύνηση θεμάτων όπως η βία, η αλληλεξάρτηση και η εφηβική ψυχολογία.

★★★★☆

Ο Ζία Ζανγκ-Κε καταγράφει τις ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές της Κίνας μέσω μιας προσωπικής ιστορίας, δημιουργώντας μια ταινία που λειτουργεί ως καθρέφτης της συλλογικής μνήμης και της ατομικής νοσταλγίας.

★★★☆☆

Η Μαριάν Ζαν-Μπαπτίστ παραδίδει μια συγκλονιστική ερμηνεία, όμως η αδιάκοπη ένταση και η παντελής έλλειψη λύτρωσης καθιστούν την εμπειρία της ταινίας σχεδόν εξουθενωτική.

★★★☆☆

Ο Γαβράς αφήνει το πολιτικό σινεμά και σκηνοθετεί ένα ανθρώπινο, υπαρξιακό δράμα για την αποδοχή του θανάτου

★★☆☆☆

Ο «Θολός Βυθός» μοιάζει περισσότερο με ένα έργο που έχει ως πρώτο μέλημα να αναδείξει την Ιστορία και τη συλλογική δυστυχία ενός έθνους, παρά να εστιάσει στον πρωταγωνιστή του, μετατρέποντας το ατομικό σε συλλογικό.

★★½☆☆☆

Μια ατμοσφαιρική, προσεγμένη ταινία που εγκλωβίζεται στη στατικότητα της αφήγησής της.

★★☆☆☆

Μια γλυκόπικρη δραμεντί που παρά την ευαισθησία της, αποτυγχάνει να προσφέρει κάτι καινούργιο ή βαθύ, παραμένοντας εγκλωβισμένη σε κλισέ και προβλέψιμους χαρακτήρες.

★★½☆☆☆

Η ταινία του Οντιάρ χάνει την κατεύθυνσή της καθώς η πειραματική της προσέγγιση ξεφτίζει, αφήνοντας ένα αίσθημα κενότητας στον θεατή παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες και την εκρηκτική ενέργεια των πρωταγωνιστών.