Tron: Ares

★★☆☆☆ (Η.Π.Α., 2025, 119’)

• Σκηνοθεσία: Γιοακίμ Ρένινγκ

• Ηθοποιοί: Τζάρεντ Λέτο, Γκρέτα Λι, Eβαν Πίτερς, Χασάν Μινχάι

Το «Tron» (1982, 96’) υπήρξε μια από τις πιο πρωτοποριακές ταινίες της εποχής του, καθώς αξιοποίησε στο έπακρο την ραγδαία ανάπτυξη των ψηφιακών γραφικών και αποτελεί ένα από τα πρώτα έργα που συνδύασαν την εκτεταμένη χρήση cgi μαζί με πραγματικά σκηνικά και ηθοποιούς. Έκτοτε το «Tron» απέκτησε φανατικό κοινό και εξελίχθηκε σε ένα franchise που περιλαμβάνει τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων, βιντεοπαιχνίδια, κόμικς καθώς και το σίκουελ: «Tron Legacy» (2010, 125’).

Δεκαπέντε χρόνια μετά το τρίτο μέρος της σειράς, έρχεται στις κινηματογραφικές αίθουσες σε σκηνοθεσία Γιοακίμ Ρένινγκ («Maleficent: Η δύναμη του σκότους, 2019, 119’) και πρωταγωνιστή τον Τζάρεντ Λέτο ως Ares. Ο Ares, ένα εξαιρετικά προηγμένο ψηφιακό Πρόγραμμα που εισέρχεται στον πραγματικό κόσμο, η ταινία σηματοδοτεί την πρώτη άμεση επαφή της ανθρωπότητας με την τεχνητή νοημοσύνη. Καθώς ο Ares αρχίζει να αποκτά συνείδηση, συμμαχεί με την προγραμματίστρια Ίβ Κιμ στην αναζήτηση ενός χαμένου κώδικα του Κέβιν Φλιν. Οι δυο τους παραβιάζουν κάθε όριο, παλεύοντας να επιβιώσουν και να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση ανθρώπου και μηχανής.

Οπτικά εκθαμβωτικό, με υπέροχες χορογραφημένες σκηνές δράσης που ενσωματώνονται πλήρως με τα καλοδουλεμένα ψηφιακά εφέ, και με την εξαιρετική φωτογραφία του Τζεφ Κρονενγουέθ («Fight Club» σκην. Ντέιβιντ Φίντσερ, 1999, 139’), ο οποίος αναδεικνύει την χαρακτηριστική νέον ατμόσφαιρα των προηγούμενων ταινιών, διατηρώντας την οπτική ταυτότητα του franchise, ο Ρένινγκ  μεταφέρει την δράση από την εικονική πραγματικότητα (The Grid) που εκτυλίσσονταν εξολοκλήρου οι δυο προηγούμενες ταινίες, στον πραγματικό κόσμο, δημιουργώντας μια ταινία που δίνει μεγάλο βάρος στις σκηνές καταδίωξης και στον εντυπωσιασμό.

Τίποτα καινούργιο δεν υπάρχει αφηγηματικά, με την πλοκή να ακολουθεί μια γραμμική αφήγηση. Όλα είναι τοποθετημένα εκεί που επιτάσσουν οι σεναριακοί κανόνες, χωρίς καμία έκπληξη ενώ οι χαρακτήρες είναι σχηματικοί και αυτό αποτρέπει την οποιαδήποτε συναισθηματική σύνδεση μαζί τους. Όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια προσπάθεια εκμετάλλευσης της νοσταλγίας, με τον Τζάρετ Λέτο να επιστρέφει στον αρχικό ψηφιακό κόσμο της πρώτης ταινίας και σε ορισμένες σκηνές να αναπαράγονται τα ψηφιακά γραφικά του 1982.

Το νέο «Tron» είναι μια καλοδουλεμένη ταινία όσο αφορά το εικαστικό της κομμάτι και την δράση της αλλά είναι αφηγηματικά κενή, αφήνοντάς σε μερικές φορές με την αίσθηση ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη συνέβαλε στην ολοκλήρωση του σεναρίου.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (09-10-2025)