Nouvelle Vague
★★★½☆☆ (Γαλλία, Η.Π.Α., 2025, 106’)
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Ηθοποιοί: Γκιγιόμ Μαρμπέκ, Ζόι Ντόιτς, Ομπρί Ντιλέν, Αντριέν Ρουγιάρ
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ επιστρέφει στον κινηματογράφο, μετά το αδύναμο «Hit Man» (2023, 115’), με μια ταινία-φόρο τιμής στον μεγάλο Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Η ταινία αφηγείται τα παρασκήνια πίσω από τη δημιουργία της εμβληματικής ταινίας «Με κομμένη την ανάσα» (Breathless, 1960, 90’), μια από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες της Νουβέλ Βαγκ, που έμελλε να αλλάξει για πάντα την πορεία του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Ο Λινκλέιτερ επιχειρεί από την αρχή να εμφυσήσει στο έργο του μια πνοή Νέου Κύματος, χρησιμοποιώντας διάφορα σκηνοθετικά και μονταζιακά τρικ, όπως ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει τα σημαντικά πρόσωπα της εποχής, από τον Φρανσουά Τριφό και τον Ερίκ Ρομέρ μέχρι τον Ρομπέρ Μπρεσόν και τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, βάζοντάς τα να ποζάρουν μπροστά στην κάμερα, με το όνομά τους να εμφανίζεται στην οθόνη. Στο πρώτο μισό της ταινίας, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα του Γκοντάρ, αναλώνεται όμως σε υπερφίαλους και επιτηδευμένους διαλόγους και οι χαρακτήρες περιφέρονται αριστερά-δεξιά, εκστομίζοντας διάφορες ρήσεις για το σινεμά. Ο σκηνοθέτης επιχειρεί να αναδείξει την κινηματογραφική φιλοσοφία της εποχής, καταφέρνοντας τελικά περισσότερο να παρουσιάσει σημαντικά πρόσωπα ως καρικατούρες και όχι ως καλλιτέχνες που άλλαξαν την κινηματογραφική τέχνη.
Σε αντίθεση με την ταινία του Γκοντάρ, εδώ δεν υπάρχει πρωτοτυπία, ούτε διάθεση για κάτι ουσιαστικό. Η ταινία αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν ξεκινάει την εξιστόρηση των γυρισμάτων. Εχει καλύτερο σκηνοθετικό ρυθμό, με την κωμωδία να παίζει τον «πρωταγωνιστικό» ρόλο και παρ’ όλο που η όλη διαδικασία σκηνοθετείται κάπως επιφανειακά και δεν έχει ουσιαστικό βάθος ή κάποια αφηγηματική πρωτοτυπία, ο Λινκλέιτερ καταφέρνει εν μέρει να αποτυπώσει τη φιλοσοφία του Γκοντάρ, το πώς προσέγγιζε το γύρισμα, το σενάριο και τους ηθοποιούς του και την προσπάθειά του να «σπάσει» τις συμβάσεις. Ο Γκιγιόμ Μαρμπέκ περισσότερο μιμείται τον Γκοντάρ παρά τον υποδύεται, ενώ η Ζόι Ντόιτς που υποδύεται τη Ζαν Σίμπεργκ προσφέρει μια υπέροχη και ενδιαφέρουσα ερμηνεία.
Επιπλέον η ταινία δεν σπαταλά χρόνο σε επεξηγήσεις γεγονότων, προσώπων ή καταστάσεων, απαιτεί από τον θεατή να γνωρίζει ήδη το πλαίσιο, καθώς πρόκειται πρωτίστως για μια ταινία ενός σινεφίλ για τους σινεφίλ. Είναι ένα γράμμα αγάπης του Λινκλέιτερ προς τον Γκοντάρ, που έχει όμως αρκετά κακογραμμένα σημεία, γεμάτα αφηγηματικές συμβάσεις, δίχως καλλιτεχνική έμπνευση.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (30-10-2025)
