Πάρτι χωρισμού
★★★☆☆ (The Other Way Around, Ισπανία, Γαλλία, 2024, 114’)
Σκηνοθεσία: Χονάς Τρουέμπα
Ηθοποιοί: Iτσαρο Αράνα, Βίτο Σανθ, Φερνάντο Τρουέμπα
Η νέα ταινία του Ισπανού δημιουργού Χονάς Τρουέμπα («Η Παρθένος του Αυγούστου», 2019, 129’) είναι μια γλυκιά και ανάλαφρη ρομαντική κομεντί, με μια έξυπνη, ευρηματική σεναριακή ιδέα. Μετά από 14 χρόνια, η Αλε και ο Αλεξ, αγαπημένο κατά τ’ άλλα ζευγάρι, παίρνουν από κοινού τη δύσκολη απόφαση να χωρίσουν. Θέλουν, όμως, ο χωρισμός τους να είναι διαφορετικός από το συνηθισμένο, μια αφορμή για εορτασμό και όχι για πένθος. Ετσι, ανακοινώνουν στους πάντες γύρω τους -γονείς, αδέλφια, φίλους, συναδέλφους και γείτονες (ακόμη και στον υδραυλικό τους!)- ότι θα οργανώσουν ένα μεγάλο «πάρτι χωρισμού» - γιατί ποιος είπε ότι μόνο οι γάμοι αξίζουν πάρτι;
Γεμάτη σινεφιλικές αναφορές και έξυπνους διαλόγους, η ταινία του Χονάς Τρουέμπα αξιοποιεί αποτελεσματικά την ευρηματική της ιδέα. Για το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς της, ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ και τον στοχασμό, χτίζοντας μια κωμωδία που πατά γερά στα κωμικά της στοιχεία, αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί και ως μικρογραφία της σύγχρονης κοινωνίας. Το εύρημα του «πάρτι χωρισμού» μετατρέπεται σε εργαλείο κοινωνικής παρατήρησης, καθώς οι αντιδράσεις του περιβάλλοντος, από φίλους και συγγενείς έως συναδέλφους, αποκαλύπτουν τις προκαταλήψεις, τις ανασφάλειες και τους φόβους γύρω από τη συντροφικότητα και τον χωρισμό.
Η φιλοσοφική διάθεση του Τρουέμπα λειτουργεί σε αρκετά σημεία, όμως η ταινία μοιάζει να «φορτώνεται» υπερβολικά με επιπλέον στοιχεία, όπως η μετα-κινηματογραφική αφήγηση. Η ενσωμάτωση του φιλμ που ετοιμάζει η Αλε μέσα στην κεντρική αφήγηση προσθέτει έναν αυτοαναφορικό σχολιασμό, αλλά παραμένει αποκομμένη από τον κορμό της ιστορίας. Αντί να ενισχύσει το θεματικό βάθος, αφαιρεί τελικά από τη σπιρτάδα και την καθαρότητα της αρχικής ιδέας. Η ταινία «λάμπει» περισσότερο όταν διατηρεί την ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρά της, αξιοποιώντας τους έξυπνους διαλόγους, τη χημεία των δύο πρωταγωνιστών και τη ρεαλιστική, τρυφερή απεικόνιση μιας σχέσης που φτάνει στο τέλος της.
Παρότι το σενάριο δεν εξελίσσεται δραματικά και οι χαρακτήρες μένουν σε μια επιφανειακή ανάγνωση, η ταινία σε κερδίζει με την ανάλαφρη αισθητική της, τα υπέροχα σκηνικά και τη ζεστή, υπέροχη κινηματογράφηση της Μαδρίτης από τον διευθυντή φωτογραφίας Σαντιάγκο Ρακάι. Μια ευαίσθητη, αντισυμβατική κομεντί, που μιλά με ειλικρίνεια για τις ανθρώπινες σχέσεις, ιδανική για ένα καλοκαιρινό βράδυ στο θερινό σινεμά.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (19-06-2025)
