Νυχτερινή Εφημερία
★★★☆☆ (Late Shift, Ελβετία, Γερμανία, 2025, 87’)
Σκηνοθεσία: Πέτρα Μπιόντινα Βόλπε
Ηθοποιοί: Λεόνι Μπένες, Σόνια Ρίζεν, Αλιρέζα Μπαϊράμ
Η Ελβετίδα σκηνοθέτις Πέτρα Μπιόντινα Βόλπε, οκτώ χρόνια μετά την τελευταία της ταινία (The Divine Order, 2017), επιστρέφει με ένα λιτό δράμα που καταγράφει μια νύχτα από τη ζωή μιας νοσοκόμας σε ένα ελβετικό νοσοκομείο. Αντιμέτωπη με την απουσία ενός συναδέρφου, ένα υπερφορτωμένο τμήμα και ένα σύστημα υγείας που τρίζει, η Floria παλεύει στα πρόθυρα της κατάρρευσης να κρατήσει τους ασθενείς και τον εαυτό της σε ισορροπία.
Με τη Λεονί Μπένες, την εξαιρετική πρωταγωνίστρια του «Στο Γραφείο Καθηγητών» (The Teachers’ Lounge, 2023), να προσφέρει και εδώ μια δυνατή ερμηνεία, η ταινία ουσιαστικά «χτίζεται» πάνω της και η Βόλπε δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό δράμα που με ντοκιμαντερίστικο ύφος, επιχειρεί να φέρει στο προσκήνιο την κατάρρευση ενός συστήματος υγείας, την υποστελέχωση και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του προσωπικού να ανταπεξέλθει.
Η κάμερα γίνεται προέκταση της Μπένες και την ακολουθεί αδιάκοπα, δημιουργώντας μια αίσθηση μονοπλάνου. Μέσω αυτής της κινηματογραφικής τεχνικής η ένταση μεταφέρεται αυτούσια στον θεατή και γινόμαστε μάρτυρες της σταδιακής σωματικής και ψυχικής κατάρρευσης της πρωταγωνίστριας. Η σκηνοθέτις χειρίζεται τις σκηνές όπου υπάρχει συναισθηματική φόρτιση με λεπτότητα, αποφεύγοντας το μελόδραμα, δίνοντας βάρος περισσότερο στη καταγραφή των γεγονότων μέσα από την ρεαλιστική απεικόνισή τους. Στην προσπάθειά της όμως να αποδώσει αυτόν τον ρεαλισμό, επιλέγει έναν γρήγορο ρυθμό που δεν λειτουργεί πάντοτε υπέρ της ταινίας. Οι σχέσεις ανάμεσα σε ασθενείς και την Floria απλουστεύονται, χωρίς ποτέ να υπάρχει ουσιαστική εμβάθυνση σε αυτές και στα κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν. Δεν υπάρχει μια πολυεπίπεδη αφήγηση, αλλά μια αίσθηση απλής καταγραφής που έχει ως πρωταρχικό στόχο να καταγγείλει. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μοιάζουν περισσότερο να υπάρχουν γι’ αυτό το σκοπό και όχι γιατί διαθέτουν κάποια υπόσταση.
Παρόλα αυτά, η ταινία σίγουρα βρίσκει «στόχο», ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου το σύστημα υγείας παραπέει. Οι σκηνές από ένα ελβετικό νοσοκομείο, που θα φανταζόμασταν ότι λειτουργεί σε καλύτερες συνθήκες, θυμίζουν έντονα την ελληνική πραγματικότητα. Αυτό δημιουργεί την αίσθηση μιας κοινής πορείας που μοιράζονται πλέον πολλές κοινωνίες, καθώς τα δημόσια συστήματα υγείας καταρρέουν και μέρα με την μέρα τείνουν προς την ιδιωτικοποίηση.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (20-11-2025)
