★★★½☆☆

Το φως και το σκοτάδι λειτουργούν ως βασικοί άξονες, αποτυπώνοντας τη συναισθηματική ταλάντευση της ηρωίδας ανάμεσα στη χαρά της παιδικής ηλικίας και τη θλίψη της απώλειας.

★★★☆☆

Παρότι το φιλμ αρχικά εντυπωσιάζει με την ένταση και τον υπαρξιακό τρόμο που δημιουργεί, σταδιακά επαναλαμβάνεται και καταλήγει περισσότερο στον εντυπωσιασμό παρά σε μια ουσιαστική συναισθηματική σύνδεση με την πρωταγωνίστρια.

★★★☆☆

Με όπλα το παράλογο, το σουρεαλιστικό και ένα ιδιότυπο αντι-χιούμορ, ο Γκιροντί στοχεύει ευθέως στην κοινωνική υποκρισία μιας κλειστής κοινότητας.

★★★☆☆

Η Λεονί Μπένες ηγείται της ταινίας με μια ισχυρή ερμηνεία, πάνω στην οποία «χτίζεται» ολόκληρη η αφήγηση.

★★★½☆☆

Ο Φάιελ αποδομεί τον ισχυρισμό της Ρίφενσταλ ότι ήταν «αθώα καλλιτέχνιδα», δείχνοντας πως είχε πλήρη γνώση και αποδοχή της ναζιστικής ιδεολογίας, την οποία και πρόβαλε μέσα από τα έργα της.

★★★☆☆

Θεαματικές πίστες, μεγάλα ονόματα και μουσική επένδυση υψηλών οκτανίων, σε μια ταινία που εντυπωσιάζει εξωτερικά, αλλά της λείπει το σενάριο.