Την ίδια ώρα, στη Γη
★★½☆☆☆ (Meanwhile on Earth, Γαλλία, 2024, 88’)
Σκηνοθεσία: Ζερεμί Κλαπέν
Ηθοποιοί: Μέγκαν Νόρταμ, Κατρίν Σαλέ, Σαμ Λούικ, Ρομάν Γουίλιαμς, Σοφία Λεσαφρ
Ο Ζερεμί Κλαπέν, σκηνοθέτης του υπέροχου animation «I Lost My Body» (2019, 81’), υποψήφιο για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, επιχειρεί το άλμα στην πρώτη του live-action μεγάλου μήκους ταινία με πρωταγωνίστρια τη Μέγκαν Νόρταμ, η οποία προσφέρει μια πολυεπίπεδη και δυνατή ερμηνεία. Ωστόσο, το παραφορτωμένο σενάριο καταλήγει, δυστυχώς, σε μια μπερδεμένη πλοκή χωρίς ουσία.
Η Ελσα και ο Φρανκ ήταν δυο δεμένα αδέλφια, αλλά όλα άλλαξαν όταν η διαστημική αποστολή του Φρανκ έπαψε να δίνει σημεία ζωής. Τρία χρόνια μετά τη μυστηριώδη εξαφάνισή του, και ενώ η 23χρονη Ελσα δυσκολεύεται να προχωρήσει, μια άγνωστη μορφή ζωής έρχεται σε επαφή μαζί της, προτείνοντάς της να φέρει τον αδελφό της πίσω στη Γη. Ομως υπάρχει ένα τίμημα που η κοπέλα πρέπει να πληρώσει...
Με υπέροχη φωτογραφία από τον Ρόμπρεχτ Χέιβαερτ και μια υποσχόμενη σκηνοθετική ματιά, ο Ζερεμί Κλαπέν δημιουργεί μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που δεν βασίζεται στον εντυπωσιασμό, αλλά στην ψυχογράφηση της πρωταγωνίστριας. Το φιλμ επιχειρεί να μιλήσει για την απώλεια, το πένθος και την ανάγκη να προχωρήσουμε όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο, εξερευνώντας πώς η μη αντιμετώπιση της θλίψης μπορεί να οδηγήσει στο να πληγώσουμε εμάς ή και τους άλλους. Η Ελσα καλείται να αντιμετωπίσει ένα υπαρξιακό δίλημμα, το οποίο η ταινία δεν ξεκαθαρίζει αν είναι πραγματικό ή προϊόν ψυχολογικής κατάρρευσης. Αυτή η αμφισημία λειτουργεί αρχικά, όμως σταδιακά το φιλμ προσπαθεί να ανοίξει φιλοσοφικές θεματικές που αδυνατεί να διαχειριστεί, καθώς τις προσεγγίζει επιφανειακά και με μια επιτήδευση. Η πλοκή μπερδεύεται, ο ρυθμός χάνεται και ο Κλαπέν δείχνει αναποφάσιστος ως προς το τι τελικά θέλει να αφηγηθεί. Σε όλα τα παραπάνω προστίθεται και μια τρίτη πράξη που δεν οδηγεί σε κάποιο σαφές συμπέρασμα, αφήνοντας ανεκμετάλλευτη την ηθική διάσταση των πράξεων της Ελσας, την οποία το σενάριο μοιάζει να αποφεύγει συνειδητά. Ετσι, αποδυναμώνεται ακόμη περισσότερο μια ταινία με οπτικές αρετές, αλλά χωρίς αφηγηματική συνοχή.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (31-07-2025)
