★★★½☆☆

Ο Χατάμι σκηνοθετεί ένα υπαρξιακό θρίλερ με βαριά και δυσοίωνη ατμόσφαιρα, αξιοποιώντας μια κατακερματισμένη, λιντσικής έμπνευσης αφήγηση που θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας και θέτει ερωτήματα γύρω από την ταυτότητα, το διαγενεακό τραύμα και την τοξική αρρενωπότητα

★★★☆☆

Παρότι το φιλμ αρχικά εντυπωσιάζει με την ένταση και τον υπαρξιακό τρόμο που δημιουργεί, σταδιακά επαναλαμβάνεται και καταλήγει περισσότερο στον εντυπωσιασμό παρά σε μια ουσιαστική συναισθηματική σύνδεση με την πρωταγωνίστρια.

★★☆☆☆

Αν και η Ράμσεϊ διαθέτει τα απαραίτητα δημιουργικά εργαλεία για μια βαθιά μελέτη της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, τελικά δίνει προτεραιότητα στην εικόνα παρά στην ουσία.

★★★☆☆

Παρά κάποιες αφηγηματικές αδυναμίες και τυποποιήσεις, η ταινία ξεχωρίζει για τη λιτή και στοχαστική της προσέγγιση, εστιάζοντας όχι στη δόξα, αλλά στην ουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της προσωπικής λύτρωσης.

★★★☆☆

Οδυνηρό ψυχογράφημα ενός άντρα σε κρίση, που χάνει την επαφή με την πραγματικότητα κυνηγώντας το άπιαστο όνειρο της τελειότητας.