Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ
★★★½☆☆ (The Voice of Hind Rajab, Τυνησία, Γαλλία, Η.Π.Α., 2025, 89’)
Σκηνοθεσία: Κάουτερ Μπεν Χάνια
Ηθοποιοί: Σάτζα Κιλάνι, Μοτάζ Μαλχίς, Κλάρα Χούρι, Αμερ Χλεχέλ
Η Τυνήσια σκηνοθέτις Κάουτερ Μπεν Χάνια σκηνοθετεί την έβδομη μεγάλου μήκους ταινία της, ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που τιμήθηκε με το Αργυρό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας και εξιστορεί την αληθινή ιστορία της εξάχρονης Χιντ Ραρτζάμπ, η οποία στις 29 Ιανουαρίου 2024 βρέθηκε παγιδευμένη σε ένα αυτοκίνητο στη Γάζα, δεχόμενη πυρά από τον ισραηλινό στρατό και καλεί το τηλεφωνικό κέντρο της Ερυθράς Ημισέληνου ζητώντας βοήθεια.
Η Μπεν Χάνια, έχοντας ήδη πειραματιστεί με το docudrama στη ταινία «Οι Τέσσερις Κόρες» (Four Daughters, 2023), δημιουργεί ένα αντιπολεμικό κλειστοφοβικό θρίλερ δωματίου που στηρίζεται στις έντονες ερμηνείες των πρωταγωνιστών της. Η σκηνοθέτις δεν εστιάζει μόνο στη τραγική ιστορία της Χιντ, αλλά προσπαθεί να αποδώσει ρεαλιστικά την ψυχολογική κατάρρευση των εργαζομένων στο τηλεφωνικό κέντρο που αδυνατούν να την βοηθήσουν ενώ παράλληλα αποκαλύπτει τον παράλογο και γραφειοκρατικό τρόπο που καθορίζει τελικά την επιβίωση ή όχι των αμάχων της περιοχής.
Θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος ότι να διασωθεί μια οικογένεια που βρίσκεται μόλις οκτώ λεπτά μακριά από το πλησιέστερο ασθενοφόρο θα ήταν μια απλή υπόθεση. Όμως σε ένα κατεστραμμένο τοπίο, γεμάτο συντρίμμια και κλειστούς δρόμους τίποτα δεν είναι εύκολο. Πόσο μάλλον όταν για να πραγματοποιηθεί η διάσωση πρέπει πρώτα να δοθεί το πράσινο φως από τον Ερυθρό Σταυρό, ο οποίος με την σειρά του χρειάζεται έγκριση από το Υπουργείο Άμυνας του Ισραήλ, που ταυτόχρονα βομβαρδίζει και έχει στρατό εκκαθάρισης στην περιοχή. Μια απλή διάσωση τελικά μετατρέπεται σε ένα αγώνα δρόμου, σε μια μάχη ενάντια στον παραλογισμό του πολέμου.
Μέσα σε αυτό το παράλογο σύστημα «εγκλωβίζεται» και η φωνή της μικρής Χιντ. Η σκνοθέτις χρησιμοποιεί τα πραγματικά ηχητικά ντοκουμέντα των τηλεφωνικών κλήσεων της (στην οθόνη εμφανίζεται απλά μια ηχητική κυματομορφή όταν μιλάει) και οι ηθοποιοί «συνομιλούν» μαζί της, αναπαριστώντας τα αληθινά γεγονότα. Όπως και στη ταινία «Οι Τέσσερις Κόρες» και εδώ η Χάνια εισέρχεται σε μια «γκρίζα ζώνη» που η ισορροπία μεταξύ αναγκαιότητας και εκμετάλλευσης του πραγματικού υλικού είναι εύθραυστη. Παρόλο που τώρα το χειρίζεται με περισσότερη ευαισθησία και διακριτικότητα, δεν αποφεύγει την επιτήδευση ενώ υπάρχουν σημεία όπου η δραματοποίηση τείνει στον μελοδραματισμό. Η χρήση του ηχητικού κάποιες στιγμές μοιάζει ως ένα μέσο για να πετύχει την εύκολη συγκίνηση και τον εντυπωσιασμό του θεατή.
Παρόλα αυτά ο θεατής γίνεται μάρτυρας ενός πραγματικού γεγονότος. Τα ηχητικά, δεν μπορεί να αμφισβητηθούν, ο φόβος που βίωσε η Χιντ Ρατζάμπ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, αποτυπώθηκε για πάντα μέσα από τα λόγια της. Η δύναμη της ταινίας έγκειται σε αυτά τα ηχητικά ντοκουμέντα, στη κατανόηση ότι ένα παιδί βίωσε τον φόβο του θανάτου στα έξι του χρόνια και τελικά σκοτώθηκε.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (04-12-2025)
