★☆☆☆☆

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που εξιδανικεύει, επαναλαμβάνοντας τη γνώριμη αγιογραφική προσέγγιση του Σμαραγδή, μετατρέποντας μια ιστορική προσωπικότητα σε μονοδιάστατο σύμβολο και αδικώντας την πραγματική ιστορική της σημασία.

★★☆☆☆

Οι επαναλαμβανόμενες σκηνές, η ελλιπής ανάπτυξη των δευτερευόντων χαρακτήρων και η απότομη αλλαγή τόνου στο φινάλε αποδυναμώνουν τη ροή της ταινίας και αφήνουν τον θεατή με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.

★★☆☆☆

Η ταινία αναδεικνύει ζητήματα εξουσίας, πατριαρχίας και καπιταλισμού μέσα από τον λαογραφικό τρόμο και μια συμβολική ματιά, όμως ο αργός ρυθμός και η κατακερματισμένη αφήγηση μειώνουν την έντασή της.

★★★☆☆

Ο Μασσαλάς επιστρέφει με ένα mockumentary που, με χιούμορ και σινεφιλικές αναφορές, σατιρίζει την εγχώρια βιομηχανία (;) του θεάματος.

★½☆☆☆

Η ταινία επιχειρεί να συνδυάσει κοινωνικό σχολιασμό και θρίλερ, αλλά καταλήγει σε ένα κλισέ αφήγημα που αναπαράγει στερεότυπα αντί να τα αποδομεί.

★★★☆☆

Μια αργόσυρτη, σκοτεινή εμπειρία υπαρξιακού τρόμου σε ασπρόμαυρο φόντο, που ξεδιπλώνει την αγωνία της απομόνωσης και τη βαθιά ανάγκη για διαφυγή.

★★½☆☆☆

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης επιστρέφει με μια νοσταλγική ταινία-φόρο τιμής στο ραδιόφωνο και τις χαμένες ευκαιρίες, αλλά η αφήγηση παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα στυλ που πλέον μοιάζει παρωχυμένο.

★★★☆☆

Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής επαναπροσδιορίζει το είδος της κωμωδίας, ισορροπώντας ανάμεσα στο χιούμορ και τους βαθύτερους προβληματισμούς των χαρακτήρων του.

★★½☆☆☆

Η Ιωακειμίδη αποτυπώνει με ευαισθησία την ψυχολογία της νεαρής ηρωίδας της, αλλά η προσκόλληση σε αφηγηματικούς κανόνες στερεί από την ταινία μια πιο ελεύθερη και δυναμική εξέλιξη.