Λο

★★★★☆ (Ελλάδα, 2025, 70’)

• Σκηνοθεσία: Θανάση Βασιλείου

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Θανάση Βασιλείου έκανε πρεμιέρα στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, κερδίζοντας το Βραβείο ΕΚΚΟΜΕΔ πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη (Ελληνικό Πρόγραμμα) και είναι ένα αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ που εξερευνά το τι σημαίνει κληρονομιά και μνήμη τόσο προσωπική όσο και συλλογική.

Όταν επιστρέφει στο διαμέρισμα της παιδικής του ηλικίας μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο σκηνοθέτης βρίσκεται αντιμέτωπος με μυστικά που βαραίνουν την ιστορία όχι μόνο της οικογένειάς του, αλλά ολόκληρης της σύγχρονης Ελλάδας. Έτσι, ξεκινά ένα ταξίδι-προσωπικό ημερολόγιο ανάμεσα στα αόρατα ίχνη που ενώνουν την πόλη και τους ανθρώπους με το παρελθόν τους.

«Λο» στα ηπειρώτικα σημαίνει «σώπα». Και το βαθιά αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ του Θανάση Βασιλείου μιλά ακριβώς γι’ αυτές τις σιωπές: των γονιών μας, των προηγούμενων γενιών αλλά και της ίδιας της Ιστορίας. Η προσωπική και η συλλογική μνήμη κινούνται παράλληλα και τελικά συναντιόνται μέσα από μια λιτή, συγκροτημένη σκηνοθεσία και μια αφήγηση ποιητική που ορθώνει μια υπαρξιακή και συνάμα ρεαλιστική συζήτηση για το πως αντιμετωπίζουμε το παρελθόν, πως διαχειριζόμαστε το τραύμα και πως η μνήμη βρίσκει διαφυγή σε χαραμάδες και έρχεται να μας συναντήσει.

Ο Βασιλείου χειρίζεται τα κινηματογραφικά του μέσα με άνεση και αναμιγνύει την καθημερινότητα και το προσωπικό του βίωμα με την Ιστορική μνήμη και το συλλογικό τραύμα της εφταετίας. Ανοίγει τους λογαριασμούς που έχουν συσσωρευτεί μετά το θάνατο της μητέρας του και έρχεται αντιμέτωπος με τη σχέση του με τον πατέρα του. Οι μνήμες του για εκείνον λίγες, η φαντασία γέμισε τα κενά και αυτά τα κενά γίνανε «ψεύτικες» μνήμες που τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει.

Με δεξιοτεχνία διαχειρίζεται σωστά τις μεταβάσεις του παρόντος με το παρελθόν και το αρχειακό υλικό που μετατρέπεται από απλά επίκαιρα σε ένα σώμα με βαρύτητα, με ουσία, κουβαλώντας το παρελθόν και την συλλογική μνήμη στο σήμερα δίνοντας ένα διαφορετικό νόημα στις μνήμες του σκηνοθέτη. Αυτή η ομαλή μετάβαση από το προσωπικό στο συλλογικό και ανάποδα καθιστά το «Λο» ένα ντοκιμαντέρ με άποψη και ευαισθησία για τα δύσκολα θέματα που πραγματεύεται.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (13-11-2025)