★★★½☆☆

Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και το μαύρο χιούμορ, εξερευνώντας την ένταση των οικογενειακών σχέσεων, τη συγχώρεση και τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή.

★★½☆☆☆

Παρά τις θεματικές δυνατότητες και τις στιγμές έντασης, η αφήγηση παραμένει διστακτική, με αποτέλεσμα μια ατμοσφαιρική αλλά άνιση ταινία, όπου οι χαρακτήρες δεν αποκτούν βάθος.

★★½☆☆☆

Παρότι πιο προσιτή και λιγότερο αμφιλεγόμενη, η ταινία δείχνει τον Αρονόφσκι έξω από τα νερά του, προσφέροντας ωστόσο διασκέδαση με το μαύρο χιούμορ και την έντονη δράση.

★½☆☆☆☆

Οι χαρακτήρες μένουν ανολοκλήρωτοι, η αφήγηση ασύνδετη και η απεικόνιση της εφηβείας επιφανειακή, συχνά φιλτραρισμένη από το «αντρικό βλέμμα».

★★★½☆☆

Παρά τις αδυναμίες της πλοκής, η ταινία θέτει βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα για την αλήθεια, τη μνήμη, την εξαπάτηση και την ακατανίκητη ανθρώπινη ανάγκη για αποδοχή.

★★★☆☆

Ο τρόμος γεννιέται από το άγνωστο και τη σταδιακή κοινωνική αποσύνθεση, με μια μη γραμμική αφήγηση που εντείνει την αγωνία, αλλά δυσκολεύεται να διατηρήσει αφηγηματική συνοχή.

★★☆☆☆

Η ταινία σκιαγραφεί τη ματαιότητα του πολέμου μέσα από τη ρουτίνα, την ανία και την αδιάκοπη αναμονή του θανάτου.

★★½☆☆☆

Η ταινία ακολουθεί την παλιομοδίτικη φόρμα των ταινιών πυγμαχίας, γεμάτη κλισέ και αναφορές σε κλασικά έργα, με τον Χιούστον να δείχνει σκηνοθετικό ταλέντο αλλά να αποτυγχάνει σεναριακά, περιοριζόμενος στη μίμηση.

★★★½☆☆

Η ταινία συγγενεύει με το ύφος του Λάνθιμου, του Εστλουντ και του Μακρίδη, αλλά διατηρεί δική της κινηματογραφική γλώσσα, γεμάτη οπτικά γκαγκ και λεπτό χιούμορ.

★★½☆☆☆

Παρά τις δυνατές ερμηνείες, η ταινία μένει σε κλισέ και περιορίζεται σε μια επιφανειακή σκιαγράφηση χαρακτήρων, χωρίς να υπερβαίνει τα όρια μιας τυπικής ανεξάρτητης ταινίας δράσης.

★★½☆☆☆

Η ταινία αποτυπώνει εντυπωσιακά τη δημιουργία κοστουμιών, αλλά δεν καταφέρνει να δώσει στους γυναικείους χαρακτήρες το αναγκαίο ψυχολογικό και δραματουργικό βάθος ούτε να ενώσει οργανικά τα δύο αφηγηματικά επίπεδα.

★★★½☆☆

Η Σελίν Σονγκ επιστρέφει μετά το «Περασμένες Ζωές» με μια ρομαντική κομεντί που, αν και δεν αποφεύγει εντελώς τις χολιγουντιανές ευκολίες, διατηρεί το ευαίσθητο και ρεαλιστικό της ύφος, προσφέροντας μια ειλικρινή ματιά στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις.

★★★½☆☆

Οι αδελφοί Νταρντέν, επιστρέφουν με τη νέα τους ταινία, ένα έργο που, παρά τις αδυναμίες του, διατηρεί τον ουσιαστικό, ανθρώπινο και συγκινητικό χαρακτήρα του σινεμά τους, καταγράφοντας με ευαισθησία τον αγώνα για επιβίωση και αξιοπρέπεια.

★★½☆☆☆

Η ταινία, παρά τις οπτικές αρετές της, αποδυναμώνεται από την αδυναμία της να διαχειριστεί σε βάθος τις φιλοσοφικές της θεματικές.

★★★½☆☆
Η Λάιλα Αμπας, στο βραβευμένο ντεμπούτο της, σκηνοθετεί στη Ραμάλα μια ιστορία για την πατριαρχία και τη θέση της γυναίκας.

★★½☆☆☆

Η Τζέσικα Παλίντ δημιουργεί μια βιογραφική ταινία για τη Μαρία Σνάιντερ, εστιάζοντας στα τραυματικά γυρίσματα του “Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι”.

★★★☆☆

Η Εύα Βίκτορ υπογράφει ένα τολμηρό σκηνοθετικό ντεμπούτο που ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ και το τραύμα.

★★☆☆☆

Ο άνθρωπος από ατσάλι επιστρέφει σε μια ταινία άνευρη, με αρκετή δράση αλλά καθόλου συναίθσημα.

★★★☆☆

Η ταινία του Μαρσέλ Μπαρένα ζωντανεύει μια αληθινή ιστορία αντίστασης και συλλογικής διεκδίκησης που άλλαξε τη Βαρκελώνη.

★★★☆☆

Θεαματικές πίστες, μεγάλα ονόματα και μουσική επένδυση υψηλών οκτανίων, σε μια ταινία που εντυπωσιάζει εξωτερικά, αλλά της λείπει το σενάριο.