★★★★☆

Ο Ακίν υπογράφει μια πολιτική και ανθρώπινη ταινία που δείχνει πως το παρελθόν δεν ξεχνιέται, θέτοντας με λυρισμό ερωτήματα για την αθωότητα και την ενοχή.

★★★½☆☆

Συνολικά, η ταινία λειτουργεί ως ένα ελλιπές αλλά καλοπροαίρετο «γράμμα αγάπης» προς τον Γκοντάρ, απευθυνόμενο κυρίως σε σινεφίλ θεατές.

★★★☆☆

Παρά κάποιες αφηγηματικές αδυναμίες και τυποποιήσεις, η ταινία ξεχωρίζει για τη λιτή και στοχαστική της προσέγγιση, εστιάζοντας όχι στη δόξα, αλλά στην ουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της προσωπικής λύτρωσης.

★★★☆☆

Μέσα από την παρακολούθηση της ομάδας του Αρματολικού, ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί την καθημερινότητα, τις σχέσεις και την ατμόσφαιρα της μικρής κοινότητας.

★★★★★

Δεν χρειάζονται τέσσερις τοίχοι για να φυλακιστεί το σώμα, αρκεί ο φόβος για να φυλακιστεί η ψυχή.

★★★★☆

Αν και η πολυπλοκότητα των ιστοριών αποδυναμώνει εν μέρει την κεντρική αφήγηση, η ταινία ξεχωρίζει για το βάθος και τη ρεαλιστική της προσέγγιση, κερδίζοντας τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

★★★½☆☆

Ο Φάιελ αποδομεί τον ισχυρισμό της Ρίφενσταλ ότι ήταν «αθώα καλλιτέχνιδα», δείχνοντας πως είχε πλήρη γνώση και αποδοχή της ναζιστικής ιδεολογίας, την οποία και πρόβαλε μέσα από τα έργα της.

★★☆☆☆

Παρότι οπτικά εντυπωσιακή, με εξαιρετικά εφέ και φωτογραφία που διατηρεί την αισθητική των προηγούμενων ταινιών, η αφήγηση παραμένει απλή και προβλέψιμη.

★★★☆☆

Η ταινία εξερευνά τη σεξουαλικότητα και την πολυπλοκότητα των σχέσεων, αλλά η υπερανάλυση και ο αργός ρυθμός μειώνουν τη συναισθηματική της δύναμη.

★★★☆☆

Ο Ντουέιν Τζόνσον δίνει την πιο ώριμη και ανθρώπινη ερμηνεία της καριέρας του, αφήνοντας πίσω την εικόνα του υπερήρωα και αποδίδει με αυθεντικότητα την τραγικότητα του ρόλου.

★★☆☆☆

Το φιλμ του Μπεσόν είναι μια μέτρια και επαναλαμβανόμενη εκδοχή του μύθου, χωρίς φρεσκάδα ή πρωτοτυπία, επιβεβαιώνοντας τη καλλιτεχνική πτώση του Μπεσόν τα τελευταία χρόνια.

★★★★☆

Μια σκοτεινή δυστοπική ταινία με στοιχεία σάτιρας, οικογενειακού δράματος και κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού, που αποτυπώνει μια Αμερική που καταρρέει και οδεύει αμετάκλητα προς μια βαθιά κοινωνική σύγκρουση.

★★½☆☆☆

Παρά τη συμβατική αφήγηση και τους σχηματικούς χαρακτήρες, η ταινία ξεχωρίζει στις μυστικές συναντήσεις των γυναικών, όπου η λογοτεχνία γίνεται πράξη αντίστασης και ελευθερίας.

★★☆☆☆

Η ταινία αναδεικνύει ζητήματα εξουσίας, πατριαρχίας και καπιταλισμού μέσα από τον λαογραφικό τρόμο και μια συμβολική ματιά, όμως ο αργός ρυθμός και η κατακερματισμένη αφήγηση μειώνουν την έντασή της.

★★★★☆

Η ταινία πραγματεύεται θέματα μοναξιάς, μελαγχολίας, φόβου και απώλειας της ανθρωπιάς, μέσα σε μια αλληγορική και δυστοπική αφήγηση.

★★★☆☆

Με λεπτό χιούμορ και χαμηλών τόνων αφήγηση, ο Γκάι δημιουργεί μια ζεστή ταινία που συνδυάζει συγκίνηση και γέλιο, ενώ θέτει ουσιαστικά ερωτήματα για την αγάπη και τον γάμο.

★★★½☆☆

Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και το μαύρο χιούμορ, εξερευνώντας την ένταση των οικογενειακών σχέσεων, τη συγχώρεση και τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή.

★★½☆☆☆

Παρά τις θεματικές δυνατότητες και τις στιγμές έντασης, η αφήγηση παραμένει διστακτική, με αποτέλεσμα μια ατμοσφαιρική αλλά άνιση ταινία, όπου οι χαρακτήρες δεν αποκτούν βάθος.

★★½☆☆☆

Παρότι πιο προσιτή και λιγότερο αμφιλεγόμενη, η ταινία δείχνει τον Αρονόφσκι έξω από τα νερά του, προσφέροντας ωστόσο διασκέδαση με το μαύρο χιούμορ και την έντονη δράση.

★½☆☆☆☆

Οι χαρακτήρες μένουν ανολοκλήρωτοι, η αφήγηση ασύνδετη και η απεικόνιση της εφηβείας επιφανειακή, συχνά φιλτραρισμένη από το «αντρικό βλέμμα».